Neden kendimize yetmiyor yalnızca kendimizi severek mutlu olamıyoruz? Bugüne kadar biriktirdiğim duygularımı ve mantığımı silip süpürmedi gaddarca...
Kendi doğrularım içgüdülerime ne zaman yenik düşse hayal kırıklığına uğruyorum.
Hissettiklerimi ne rededebilir ne de onaylayabilir bir haldeyken içgüdüm kafamı bir battaniye ile sarıp dilediği yere sürüklüyor. Böyle sürüklenişimi izlemek beni bazen rahatlatsa da çoğu zaman üzüyor.
Asla ağzıma almak istemeyeceğim, hiçbir şekilde duygularımı yansıtmayan laflar nasılsa rahat bir şekilde dökülüyor ağzımdan! Evet, kolayca yalan söylüyorum ama böyle yapmak en iyisi en kârlısı. Yaptığımın iyi bir davranış olduğunu savunmuyorum. Umarım böyle yalanlar söylemeye gerek duymayacağım ve bu saçma ahlak kurallarının tamamen değişeceği günler bir an önce gelir. İşte o zaman insanların düşüncelerine göre değil, kendi doğrularına göre özgürce yapabilirim.
Temelleri sağlam bir inanca sahip olmanın kaygısını da güdüyoruz. Ancak "doğru" bir genç kız olarak yaşamaya çalışırken bütün bunları dışa vurmak o kadar zor ki!