“İnsanlar böyledir... İnsanoğlu hiçbir şeye mucizeye alıştığı kadar kolay alışmaz. Hele ki bir iki üç kez başına geldiyse... İnsanlar öyle bir mizaca sahiptir ki kendilerine rastlantısal ve geçici bir talihin vadettiği şeylere sürekli sahip olamazlarsa öfke duyarlar.”
Beni bu güzel havalar mahvetti,
Böyle havada istifa ettim
Evkaftaki memuriyetimden.
Tütüne böyle havada alıştım,
Böyle havada aşık oldum;
Eve ekmekle tuz götürmeyi
Böyle havalarda unuttum;
Şiir yazma hastalığım
Hep böyle havalarda nüksetti;
Beni bu güzel havalar mahvetti.
Kimdir bana gülümseyen yeşillik balkonundan?
Demek gecelerden sonra nihayet gün doğuyor.
Bir gülüşündür gençliğimi döndürdü yolundan
Yanan şu alnım elinin gölgesiyle soğuyor.
Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı
aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?