"Həyatda heç nəyə, hətta yaşamağa da tələsmə. Öz axarında yaşa, təbii yaşa, içində olduğun anı hiss edə-edə, fərqinə vara-vara yaşa–günəş kimi, bulaq kimi, arı kimi, meh kimi..."
Nəfəs alıb-vermək, gəzmək, hərəkət etmək, yatmaq, sonra isə yenidən oyanmaq, görmək, danışmaq, eşitmək, hiss etmək, düşünmək – bütün bunlar adi şeylər deyil, heç nə ilə dəyişilməyəcək əvəzsiz nemətlər və ilahi hədiyyələr imiş!
Nə olsun ki, quşlar az yaşayır və insanlar kimi çox şeyin sahibi deyillər. Ancaq istədikləri yerə uçmaq, sevdikləri nəğmələri istədikləri kimi oxumaq azadlıqları var. Demək, bu həyatda vacib olan çox yaşamaq, ya da ki çox şeyin sahibi olmaq deyil. Vacib olan bax bu quşlar kimi öz nəğməni oxuya bilməkdir !
Qəzəb, hikkə, əsəb – əlbəttə ki, Allah bunları boşuna yaratmayıb və hər birinin öz yaradılış hikməti var. Bütün bunlar özümüzü müdafiə etmək üçün yaxşıdır, faydalıdır, hətta onlar olmasa, düşmənə qalib gələ bilmərik. Ancaq qəzəb atılacaq ilk addım olmamalıdır.
Ancaq hara gedirsən get, xeyri yoxdur ; mütləq önünə bir insan övladı çıxmalı idi. Nə qədər qaçırsan qaç ; Yer üzündə insan ayağının dəymədiyi yermi qalıb ?