Məgər ölü o şəxsdir ki, uzanıb ruhu bədənindən çıxır, aparırlar, dəfn edirlər? Ölü o adamdır ki, mənim kimi camaat arasında müttəhim ola. Görəndə üzlərini divara çevirələr. Dünyada sərgərdan qalan ölü o adamdır ki, həmişə düz-düz gəzib, nə millətə nəfi var, nə camaata! Heç kəs ondan zərrəcə xeyir görmür. Diri o şəxslərdir ki, həmişə camaata nəsihət eləyirlər, düz yollar göstərirlər və bu barədə gözəl-gözəl kitablar yazırlar. Belə şəxslərə ölü demək olmaz!
...ayaqdan bulaşan tozu süpürgə ilə təmizləmək mümkündür. Otaq üfunətini pəncərəni bir qədər açıq qoymaqla rədd etmək olar. Amma bir para xəbis qəlbləri basan tozu heç bir süpürgə ilə təmizləmək olmaz. Murdar ürək sahibləri olan vücudların üfunətini dəryalar pak edə bilməz.
Məqsədə nail olmaq üçün həyat səhnəsində hamımız beləyik, qabiliyyətimiz çatdığı qədər əlimizdən gələni əsirgəmirik. Belə hallarda adam onun haqqında nə deyiləcəyini və nə düşünüləcəyini unudur, heç nəyə əhəmiyyət vermir.
Əbəs yerə demirlər ki, insanın gözü doyan deyil, ağzına barmaq salsan, bütöv bədəni udar. İnsanı hər şeyə qane olan heyvanlardan onun böyük istedadı və bir də acgözlüyü ayırır.