'Annen yoksa kimsen yok' demişti Doğan Cüceloğlu. Bu cümleyi iliklerime kadar hissetmiştim o gün. Annesizliği ve annesizliğin hissettirdiklerini. Akrabaları, arkadaşlarımı, ailemi geçtim kendime dahi yabancılaşmıştım. Çünkü ben kendimi bildim bileli hep yanında annesi olan bir çocuktum. Annesiz bir beni benimseyememiştim ki. Kaç ölüm adını değiştirir, kaç hayat sulasam yeniden yeşertir seni. Bir daha asla sevilmeyeceğimi hissettiğim o an, üzerine attığım her toprağın altına birazda kendimi gömdüm.
Feride'nin dediği gibi; Anne ektik sanıyordum toprağa, dünyanın tüm anneleri bana kızım desin diye.
Anne ektik sanıyordum toprağa, dünyanın tüm anneleri bana oğlum desin diye. .