Yıllar geçip de büyüdüğümüzde büyüyeceği mize "çekiyoruz " bence . Çamaşır makinesine atılmış Kaşmirler gibi küçülüyoruz . Duygularımızı , saflığımızı , merhametimizi kaybediyoruz. Kararlarımızı kendimiz veremiyoruz. Hayatımızı ayaklarımız değil başkaları yönlendiriyor . Kendi beynimiz yerine başkalarının beyni alıyor kararları. Kendi seçtiğimiz yöne gidemiyoruz . Hatta hayatın telaşı, koşuşturmaları içinde neleri seçtiğimizi de unutuyoruz . Duygularımızla bağımızı koparıyoruz, onların farkına bile varmıyoruz . Rutinin robotu olmayı kanıksıyoruz sonra gelsin terapist koltukları..