Bir hatalarını yakaladığımızda gülmeye başlayan kişilere asla öfkelenmememiz gerekir. Gülmeleri alay ettiklerinden değil , bizim hoşnutsuzluğumuzdan korkup tir tir titremelerindendir.
Ne var ki insanlar , biz kendilerini tanıdıkça , tahrip edici bir karışıma batırılan bir maden gibi , yavaş yavaş , gözümüzün önünde meziyetlerini (bazen de kusurlarını ) kaybederler.
Ama onu da anlamak gerekir, zira hayat ona kalan tek şeydi. İnsanlar her şeyden çok hayata bağlanırlar, ama dünyada olan bütün iyi şeyler düşünüldüğünde bu gülünç bile gelebilir.