Dünyada hiçbir şey yokken, daha dünya yokken, Allah ruhlarımızı bir yere toplamıştı. Dünyada sırası geldikçe ete kemiğe bürünecek bütün ruhlar o gün oradaydı. Allah, kendi güzelliğinden (Cemâl) çok az (güneşi simsiyah bir örtüyle kaplayıp üzerine iğneyle açılan bir delikten sızan ışık kadarcık) bir parçayı ruhlarımıza gösterdi. Ruhlarımız gördükleri güzellik karşısında o derece kendilerinden geçtiler, Allah ın güzelliğine öylesine tutulup çarpıldılar ve mest oldular ki o güzelliğin nuruna sahip olmak, onunla kaim olmak için can atmaya başladılar. Bu can atış aşkı başlattı. Sonra Allah onlara "Ben sizin Rabb'iniz değil miyim?" diye sorduve hepsinden söz aldı. Sûfilere göre aradan milyonlarca yıl geçtikten sonra bir bedende dünya hayatını yaşamaya başlayan ruhlarımız o gün verdikleri sözün ardında durmak zorundalar. Nitekim o gün "Evet" anlamında "Belâ dediğimiz için Allah, sözünü unutan kullarına bazı belâlar ile kendini hatırlatmaktadır. Sevgili ye vuslat ise " ölmeden önce ölmek" le mümkündür..
Son zamanlarda kalbime en güzel dokunan kitap diyebilirim
