Evliliğin tek onurlu kurtuluş olduğuna inandırılan kızlardık biz çünkü.. O yüzdendir tanıştığımız her erkekle evlilik hayalleri kurmamız. Öyle büyütüldük. Oyuncaklarımız bile bebekti. Daha iyisi düşünülemezdi. Kadın olmak bu kadar zor olmamalıydı. Bu mecburiyet bu kadar bağlamamalıydı bizi. Belki o zaman daha doğru tercihler yapardık. "Doğru erkek" bunun tanımı neydi? Görmezden gelemezdik en büyük yanlışları bile. Kendimizi kandırmazdık. Her erkekten evlilik girişimi beklemezdik. Belki de sadece tanımak için tanıştırılsaydık.. Daha doğru tercihler yapardık. Belki bizi gerçekten üzmeyecek birini bulabilirdik. Peki ya "Mutlu son"? Gerçekten MUTLU muydu?
