-Dinle İlya, dedi. Beni sevdiğine, sözümü dinleyeceğine inanıyorum. Peki ama niçin bu kararsızlıklarınla beni korkutuyorsun ? Niçin beni senden şüphe etmeye sürüklüyorsun?
Hayatımın amacısın , diyorsun, ama bana doğru yavaş yavaş , korka korka ilerliyorsun.
Daha gidecek epeyce de yolun var. Sen benden üstün olmalısın. Senden bunu bekliyorum. (Olga içini çekerek devam etti. )
Ben mutlu insanları bilirim. Nasıl sevdiklerini gördüm. Ruhlarından hayat ve hareket taşar. Onlar dinlenmeleri de seninkinden başka türlüdür. Başlarını önlerine eğmezler. Gözleri hep açık durur. Pek uyku da uyumazlar. Hep bir işe koşarlar . Halbuki sen...
Hayır sen ne aşkı , ne de beni amaç edinmiş görünüyorsun .