Ben böyleyimdir albayım; Önce, akıl almaz bir tutukluk gelir üstüme; daha yaşamadan, büyük bir yorgunluk çöker
Sonra yavaş yavaş sönerim, gözlerim kararır,
Bir hüzün yumağı örter, kırgın gözbebeklerimi.
Bütün o bilindik sokaklar, meydanlar,
Anlamsızlaşır, uzaklaşır, yabancılaşır.
Koşarım, koşarım fakat yetişemez,
Zamanın peşinden sürüklenir giderim.
Önümde açılır dev bir bozkır gibi yalnızlık,
Ve içimde çırpınan bir kuş gibi umutlar.
Belki de ben böyleyimdir albayım.