.. dünya dediğin lüzumsuz bahçe, bazen her yer, bazen tek bir yer, bazen de hiçbir yerdir.İnsan dediğin kötü tohum, bazen her şey, bazen tek bir şey, bazen de hiçbir şeydir.
Gece sustu, gündüz sustu, dışarıda rüzgar ve kuşlar, içeride kıyıda köşede kalmış birkaç parça gelecek umudu, hepsi sustu. Suskunluğum sustalı bir bıçaktı; sadece içimi kanatmadı, dışımda ne var ne yoksa onları da kesip attı...
Onun bir töre tarafından inceltilmiş davranışlarını, yürürkenki hafifliğini, konuşurkenki ölçülüğünü, özlettirmedeki mahiretini, bakışlarındaki tatlılığı ve suskunluğundaki asaleti bir kez daha hatırlamak canımı yakıyor şimdi.