Reader Follow Recommendations
Uzun zaman önce yazdığım bir kaç satırdı aşagıda okuyacaklarınız… Rasim Özdenören’in KUYU adlı kitabını okumuştum ve bu cümleleri yazmak gelmişti içimden. Bu seferde yine okuyunca yeniden paylaşmak geldi içimden 🫠
“Hepimizin bir kuyusu var eminim. Eğilip içine doğru bağırıp sesimizin yankilanmasini dinlediğimiz, bazen
içine istemeyerek sevdiğimiz ya da sevmediğimiz
insanlari gömdüğümüz ya da çaresizce bakışları
görüp kurtarmaya çalıstığımız...Kimilerinin kuyuları
korkutur insanı dipsiz bucaksızdır. Kimisi de umutla bakar bi ses bi ışık duyup görebilir miyim diye.
Kuyudan gelen her sesi Yusuf’tan sanar... Yaklaşsın o ses, çıksın o kuyudan tüm dünyaya yayılsın ister.
Kendisine umut olduğu gibi başkasına da umut olsun diye... Ama beklemek, sabretmek, ışık tutmak gerekir kuyuya...Bazen de bağıra bağıra ümit dolu şarkılar söylemek.Tam da şu an elimde fenerim kuyuma ışık
tuttum bekliyorum, sabırla, metanetle... O ses o
Yusuf’tan gelsin diye...
“Bu misafirhanede yeterince yük var, insan yük olmamalı insana …”
“ Dışarıdan hiç yol gitmemişim gibi duruyor , ama içimden üç yüz elli kilometre koştum.”.
“ DAĞ, cömerttir. Eteklerindeyken insana cüce muamelesi yapar ama üstüne çıkınca devleştirir. “ Nefes
“ Kişiyi kirleten ağzından girenler değil , ağzından çıkanlardır. “ NEFES
“ BİRÇOK BÜYÜK ADAMLARIN HAYATINDAN TALİHİ SİLERSENİZ, BİRÇOK KÜÇÜK ADAMLAR ELDE EDERSİNİZ. “
“Bir memlekette namuslu insanlar en az namussuzlar kadar cesur olmadıkça o memleket için kurtuluş yoktur . “A.Ümit