Koca ormanda tek başına kalan Bürebay, hayvanların bu tutumuna çok üzülüp hepsine düşman oldu; ama yine de eski sesine kavuşmak ümidiyle her gece Ay kızı için yüksek tepelerde yürekleri titreten, duyanların kanını donduran özlem dolu sesi ile ulumaya devam etti.
“Meşelerden üzü beri
Ne yürüyür bu yalquzaq?
Gören kimi deyib gelir?
Senden uzaq!.. Menden uzaq!..
Göye üz tutub uluyur,
Ay qorxudan çıxa bilmir.
Ulduzlar diksinir göyde,
Gözlerine baxa bilmir.”