Goychak
@Blue1117
•2802•
Könlüm quşu qanad çalmaz sənsiz bir an,
Azərbaycan!
-M. Şəhriyar
Müəllim
Azərbaycan♡
1092 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Artık hiçbir şey bilmemek istiyorum, hiçbir şey bilmediğimi bile bilmemek. Neden bunca
sorun, bunca tartışma, bunca öfke var? Neden bu ölüm bilinci? Yeter, dursun artık felsefe de, düşünce de!
Sayfa 63
Sevgini necə hiss edə bilərik?
Varlığımızın, ruhumuzun, qəlbimizin daima ac olduğu bu duyğu...
Var olan, ya da var olmaqda olan bütün əksiklikıərimizin, bozluqlarımızın dolacağını düşündüyümüz.
Tamamlanmaq üçün ehdiyyac hiss etdiyimiz məhz o duyğu... Sevgi!.
Yalnız sevinclərdədimi ki?
Yalnız gülüşlərimizdə...
Yalnız xoşbəxtlidədirmi sevgi?
Bəlkə
Sabaha Kadar
Dünya o kadar büyük ki;
Bir noktayım ortasında, ne yapsam.
Bazan da o kadar küçülüyor ki dünya,
Devrilecek sanıyorum, kımıldarsam.
Hayat o kadar uzun ki,
Öyle bitmez geliyor ki bir an..
Bir de bakıyorum, o kadar kısalıyor ki;
Okur Takip Önerileri
Goychak tekrar paylaştı.
Şəhriyarın həyatının son günlərində xəstəxanada ikən yaxın dostu onun görüşünə gəlir.
Dostu: "Bir ömür eşqdən yazdın, eşq nədir?, - deyir.
Şəhriyarın cavabı belə olur:
- İnsan müxtəlif yaşlarda müxtəlif cür aşiq olur. Ömrünün sonlarında başa düşür ki, bir ömür ilahi eşqi, yəni Allahı axtarıbmış...
17.11
#26-cı payız...
Özümü bildim biləli var oluşunu sorğuladığım varlığımla bir yaş daha.
Yaşamaq nə idi?
Ya da yaşamağın mənası nədə idi?
Mən onları açmağa çalıçdıqca içimdə çoxalan düyünlər.
Var olmaq, düşünmək, hər şey zamanla yerini bir heçliyə, hissizliyə buraxır sanki.
Mən varam...
Buradayam
Düşünürəm
Yaşayıram
Amma hiss etmirəm
Bir heçliyin
Goychak tekrar paylaştı.
İnsan tekrar tekrar bekliyordu.
Hiçbir şey olmuyordu!
İnsan bekliyor, bekliyor,
bekliyordu..
düşünüyor, düşünüyordu..
Hiçbir şey olmuyordu!
İnsan yalnız kalıyordu.
Yalnız...Yalnız...
Goychak tekrar paylaştı.
Yapacak hiçbir şey yoktu, duyacak hiçbir şey yoktu, görecek hiçbir şey yoktu, her yerde ve sürekli olarak insanın çevresinde hiçlik, zamandan ve mekândan mutlak anlamda yoksun bir boşluk vardı.
Derin düşüncelerin sessizliğinde, ölü bir evrende çalan bir çan gibi iç karartıcı, inatçı bir ses çınlar. Bu dramı yalnızca yaşamla zamanı birbirinden ayıran kişi yaşar: O birincisinden kaçarken, İkincisinin altında ezilmiştir. Zamanın ilerleyişini de ölümün ilerleyişi gibi duyumsar.
Sayfa 149