Artık emayne ne yazsa okurum ve severim kafasındayım. Asla beni pişman etmiyor. Bu kitabı bitirdim ve wattyden kaldığım yerden devam ediyorum kendime engel olamadım :( Öyle bir tanışmamız var ki... Bir kayıpla başlayıp aşkla devam eden ve her geçen gün nefretin ve ayrılığın bizi bulacağına emin olduğumuz. Bunlar adamın kızını kaçırdığımız zaman başlıyor. Kendi kızımızı da 8 ay önce falan kaybedip kısa süreliğine akıl hastanesine yatmış bir kadınız. Her şey çok zor ve kadın için normal ilerlemiyor. Normal düşünemiyor ve ölü gibi yaşıyor artık. Kızını öldürenlerin intikamını aldıktan sonrasını, kendine ne olacağını umursamıyor. Sonra bir başta sebepsiz sonra bir sebep bulduğu kaçırdığı kizin babasıyla tanışıyor ve olaylar başlıyor. Kadın karakteri anlıyorum ama ne olursa olsun yaptığı büyük bencillik hatta bazen sinirden kitabı parçalamak istediğim oluyor. Adamın acısını göre göre devam etmesi... Ve kitap boyunca adama kızını verememesı.... Zaten sonda vermesine gerek kalmıyor her şey b*ka sarıyor. Kitapta yer yer ne alaka bu sahne şimdi olduğum yerler oldu ve oluyor ama yapacak bişey yok. Son olarak inşallah adam kadını affetmez çünkü ben bile affedemiyorum.
4/5
