Bozuk renklerle aram.
Göremiyorum, neden bu kadar solgunsunuz?
Ben mi çok karanlığım...
Yalanlar söylerler, inanma!
Ölüm kaplıyor gökyüzünü
Sözüm ona irdeleme
Kimse, kim?
Hiç kimse kimsem değil, sefil.
Anlam aramaktı, en anlamsız fiil.
Arandıkça kaybolan, kattıkça eksilir. Sevgiden anlamıyoruz değil mi, meur?
Evet, anlamıyoruz...
İnanmak; kaybettim bir hayli zamandır bunu, yolumu.
Düşleyemiyorum sonumu.
Konu neydi?
Ufak bir parça...
Her şey anlık.
Başardıklarının hiç biri hiç yaşanmadı, içindeki çocuk hala köy çöpleride, oynuyor cam kırıklarının içinde.
Akmış zaman, kaybolmuş huzur bulduğun o tek yer de. Ve Ardından yalnızlığın.. kusurdan ibaret saydığın bedenin, her gün uykuyla eder olmuş ziyaret o çocuğu, elinde küçük bir parça cam ile.
Alışığız küçüğüm zarar vermeye bile bile.
Bu yüzden uyumalıyız bir an önce bir daha uyanmamak üzere.
Uyu, küçüğümüzü etmeliyiz bu gece ziyaret.
Okur Takip Önerileri
