O halde, hayatı her gün yeniden okuyabilmek gerek. Bir kucaklaşma ya da tebessümde çiçeklenen merhametin asıl sahibini anarak; insan kalbine sayısız güzellikler koyduğu ve bize bunlardan tattırdığı için o`na şükrederek.
Hayat geçici. Her zaman, herkes için. Ölümü bedenlerimizde taşıyoruz. Ama bunu hissetmek, belli bir ismi olan belli bir ölümü hissetmek çok daha farklı bir durum.
Hep aynı gökyüzünün altında uyanmayı, aynı kafelere gidip her zamankinden'i içmeyi, her akşam aynı bakkal amcayı selamlayarak eve dönmeyi, mahalle sakinleriyle bjr arada yaşlanmayı isterdim.