Kitabın ilk bölümünde yer alan, baş karakter üzerinden toplum geneline yapılan öz eleştiriler, okudukça insana "Ben bunu bu niyetle yapmıyorum", "Bende böyle bir art niyet hiç olmadı" dedirtecek türden. Okuyucuyu bu kıyası yapmaya mecbur bırakıyor. Sebebi ise, bahsedilen hemen her şeyin, okuyucu tarafından düşünülen ve yapılan şeyler olmasının getirdiği hazımsızlık.
Kitabın ilk bölümünü okurken, annemin ya da babamın ağzından benim için dökülen cümleler olduğunu düşünecek kadar örnek çıkardım kendi hayatımdan. Çocukluk, ergenlik ve gençliğimi kapsayan hemen her dönemden birçok örnek buldum.
Kitabın ikinci bölümünde ise, sanki ilk bölümde hiç hazımsızlık yaşamamış gibi, karakterin hemen her hareketine hayret ederek okumayı sürdürdüm. Bunun farkında olarak kendimi karakterin yerine koymaya ve karaktere hak vermeye çalıştığım da oldu ancak çoğunlukla yapamadım. Biraz önce yazar tarafından bolca eleştiri oku yemiş ve bütün çamaşırları ortaya dökülmüş bir okuyucu olarak, yazarın içten içe benden bahsettiğini düşünmekten de kendimi alamadım. Çünkü kalpte büyümesine engel olunmayan her yabani duygu, bir gün kalbin simsiyah olmasına neden olacak koca kötülüklerin tohumu aslında.
Belki de Dostoyevski bütün bunları bilerek, alabildiğine izin verdi bu kötü duyguların karakterin kalbini simsiyah etmesine: "Olamaz" dediğimiz ne varsa aslında çoktan olduğunu göstermek için.
