Bir an durup bugün kendine dert ettiğin, yüreğini pıt pıt attıran ya da onu ölesiye sıkıştıran şeyleri düşün. Şimdi de düşün ki yarın olmuş bugünün dertleri bir bir ardında kalmış. Şimdi daha da ilerisini düşün beş, on, yirmi yıl geçmiş ve senin dertlerin ufukta bile görünemez olmuş. Bütün o dertlerin, acelelerin, kavgaların, öfke nöbetlerinin hiçbir önemi kalmamış. Birer birer değerini yitirmişler zamanın akıp gidişiyle. Zaman senden bir o kadar bağımsız akıp giderken, kimse için durup bir dakika beklemezken anlamsızlaşan bu kadar şeyin arasında anlamlı kalan ne oluyor elimizde?
Gittin.
Gereği düşünülemez bile.
Ölü doğmuş güneşi yetim bırakmaya benzedin.
Sana söylüyorum hey elektrik direğinin ışığında
Gittikçe kararan adam...
Seni oraya benim gözlerim koydu demin,
Şimdi yoksun.
Okur Takip Önerileri
Her sabah kabuslarla bölünen o yarım yamalak uykunuzdan kalkışınız, ilk defa 'Siz gidin ben kalıyorum.' deyişinizdeki vazgeçişiniz ya da 'Siz kalın ben gidiyorum.' deyişinizdeki terk edişiniz gibidir biz deliler için yaşamak. Seçemediğimiz bu hayatları yaşamaktan zevk alacak kadar hoşnutuz yaşam koşullarımızdan.
Neden bir damla değilim engin denizlerinde, neden bir kelebek olmadım, kurbağanın diline yapışan? Bana soracak olsan, yalnızca dalmak isterdim o denize, yüzme bilmeden. Lakin boğulmak istemezdim, nefes aldırtmasan bana.
Sigmund Freud
"Birine duyduğunuz sevgi ve öfke doğru orantılıdır. En çok sevdiğiniz insana, herkesten çok öfkelenirsiniz."