Sabitlenmiş gönderi
Oblomov içini çekti:
- Ah! Bu hayat, dedi.
- Nesi varmış bu hayatın?
- İnsana rahat vermiyor. Başını derde sokuyor. Ne olur, şöyle bir yatıp uyuyabilsem... Hiç kalkmadan...
224 syf.
8/10 puan verdi
·
5 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Çevresindeki hiçbir şey artık ilgisini çekmiyor ya da bıkkınlıkla dolduruyordu içini.
Aşk denilen şey meğer ne şiddetli bir ruh fırtınasıymış!
Aslında saadet o kadar büyük ve o kadar küçük bir şeydir ki buna sahip bazı kimseler kendilerinde bunun varlığından haberdar bile değillerdir.
Bu memlekette kızlar için ayıp olmayan ne var acaba?
Bir zayıf kuvvetlinin görüşünü hak olarak kabul etmek mecburiyetinde bulundukça hürriyet, adalet yerleşmiş olamaz.
Gönül kimi severse güzel odur.
Çünkü insanlar her felakete cehaletleri sebebiyle uğramışlar ve hâlâ uğramaktadılar.
-Bu gece aydınlık gözlerimi yakıyor.
-Karanlıkta ne yapıyorsun?
-Hiç, ümitsizliği, zehrini hazmetmeye çalışıyorum.
Bütün olan, geçen şeylere rağmen, sen yine bir parça benimdin; ben bütün ruhumla senin…
-Ben, dün akşam mühim bir karar verdim.
-Neye?
-Yaşamaya.
-Bu ne demek?
-Gayet sade, kendimi öldürmemeye.
Hangi ümide sarılsam elimde kalıyor, neyi seversem ölüyor.