Son zamanlarda gördüğüm en iyi yazı olabilir..
“Oğuz Atay gibi düşünüyorum bazen
Çıkarların ardından kaybolan sevgi istemiyorum
Sözlerin içinde samimiyet
Gözlerden yansıyan gerçeklik arıyorum.
Bir düş kuruyorum içinde sevgi var
Ama bu düşte insanlar birbirini kullanmıyor
Yürekler samimi, gülüşler içten
Birbirlerini çıkarları için değil, kalbinin derinliklerinde hissetmek istiyorlar.
Oğuz Atay gibi düşünüyorum
Çünkü biliyorum
Bir sevgi düşü kurabiliriz, çıkarlar olmadan
Birbirimize değer verebilir, içimizdeki en güzel duyguyu paylaşabiliriz
Belki de gerçek sevgiyi bulmak için,
Önce içimizdeki Oğuz Atay’ı keşfetmeliyiz.”
Gün biter
Elbet geçer gider
Geriye yorgun bir beden ve yoğun bir beyin kalır
Ve günün sonunda hüznünü de sevincini de doyasıya akıttığı ve o akıntıyla sürüklenip rahatladığı limanda bulursa kendini insan işte o zaman geçen günler anlamlıdır
İşte o zaman hayat anlamlıdır..
Her cümlesinde ayrı bir hikaye var..
“O yollardan geçtim çünkü yolculuk nasipti.
O kişilere denk gelmem daha iyilerini tanıyabilmem için vesileydi.
Mutluluğu hissetmem için acıyla da karşılaşmam gerekirdi.
Hayatta hiçbir şey tesadüf değildi.
Ya bir şeyler öğretti ya da öğrenmem için şans verdi.”
Reader Follow Recommendations
İnsanın nasıl oluyor da bir yanı susup tek kelime etmek istemezken bir yanı çok şey söylemek istiyor? Ve bu iki durum insanı nasıl bu kadar yorabiliyor?