Beklentim karşılanmadı.
Bir kere, ele alınan kavramı, yani kötülüğü, dağınık bir şekilde anlatmış. Aslında bu konuda ona hak veriyorum. Neticede o kadar büyük ve çok boyutlu bir kavram ki, anlatırken onu dağıtmamak imkansız. Ancak bu kitap haddinden fazla dağınık ve kapalı. Bu özelliği onu, söylediği bir şey yok, suçlamasıyla karşı karşıya bırakabilir.
Yine de haksızlık yapmayalım: Bahsettiğim “zorunlu” dağınıklığın içinde çok parlak ve doğru bulduğum, yön gösterici birçok fikir mevcut. Kitabın zeki ve çok şey bilen bir insanın elinden çıktığı belli. Eagleton’dan da bu beklenirdi…
Kendisi bir eleştirmen olduğu için, çıkarımlarını da doğal olarak çoğunlukla edebiyat eserlerindeki karakterler üzerinden devşiriyor Eagleton. Bu, çok yararlı olabilen bir yöntemken, aynı zamanda başvurulan eserleri aşırı ve kasıtlı yorumlama tuzağına kapılma riskini de doğurabilir. Bir de edebiyatta kötülük genellikle romantize edilir. Eagleton’ın kimi çıkarımları da kulağa romantik gelebiliyor. Bu, onların bazı durumlar için geçerli oldukları gerçeğini değiştirmez…
Kitaptaki, kötülüğün kurumsal bir yönü olduğu fikri benim için ufuk açıcıydı. Onun sebepsiz ve amaçsız olduğu fikri ise bence nadiren geçerlidir.
Bir “Deneme” olduğunu zaten adında belirten bu kitabı okumanın insana hiçbir zararı olmaz. En azından kötülüğün şıp diye açıklanamayacağını daha iyi anlayabilirsiniz…
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
