bütün sevilmişliklerimizi bir kenara bıraksak ne kalır geriye? bütün aşkımızı atsak çöpe, hatıralar ne kadar dayanır? sevmeler unutulur mu? öpüşler uçar mı semaya?
kimsesizliğimizle utana sıkıla yürürken, gölgeler gelir gider arada.
hep değil, arada.
yetmeyecek kadar az, özleyecek kadar fazla.
şu an gökyüzü çok kara, sensizlik zaman zaman sebep olurdu buna.
kumsal nedir bilmezken tuttun elimi, okyanusun en kuytu köşesine bırakıp gittin. ne yüzmeyi biliyorum,ne dua etmeyi.
bekliyorum. beklemekte ne var deme! ben kimseyi beklemezdim. bunun bir bitiş olduğunu bilirdim, bir son olduğunu anlayacak kadardım.
sevmezdim bekleyenleri. onlar hep güçsüz ,onlar hep çaresizlikleriyle barışan mahluklardı.
şimdi ben seviyorum dinginliği, durabilmeyi, nadiren ummayı bir şeyleri.
sen belki hiç olmadın, belki ben hiç sevmedim seni.
belki bu acı susuzluktandı, belki ben hep kuraktım.