"Hangisi daha kötü bilmiyorum: Kim olduğunu bilmemek ve mutlu olmak mı yoksa her zaman olmak istediğin kişi olmak ve yalnız olmak mı..."
(Yoksa, kim olduğunu bilmemek ve mutsuz olmak mı?)
"Kitap okumak şunun için güzeldir: Senden asırlar önce yaşamış biri senin de içini kemiren genellikle ifade edemediğin duyguları tarif etmiştir bir yerlerde. Varlığından haberdar olmayan birinin senin yerine sıkıntı çekmiş olduğunu görmek rahatlatır. Anlarsın yalnız değilsindir."
“Yıldızlardan birinde ben yaşıyor olacağım.Ben gülüyor olacağım bir tanesinde ve geceleyin gökyüzüne baktığında bütün yıldızlar gülüyor gibi olacak…
Yalnızca senin gülen yıldızların olacak!”
İki temel sorunu var insanlığın.
Adaletsizlik ve anlamsızlık.
Birine karşı hukuku bulduk, diğerine karşı sanatı. Ama insanlar hukuka ulaşamadı.
Ve sanat da insanlara.
"Kalabalık beni sahiden sıktı.Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz."