Ceyda ataş
@Ceydaatas
İnsanın mutluluk arayışı pekala kendi kendini baltalamanın göstergesi olabiliyor.
Boğaziçi
öğrenci
31 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
İçimde kırkikindi yağmurlarının ahmaklığı,
vakur bir mutsuzluğun yıllanmış yorgunluğu var
Gitme diyemezdim sana,
bana hep çıkmaz olan sokakların
ona giden yolların kestirmesiydi
Ben geceyi maviye boyar, sen o gülüyor sanırdın
Okur Takip Önerileri
Bana şiir dinlemeye gelir,
onunla mısraları yıldızlara asardın
Mevsim normallerinin çok üstündeydi bu yalnızlık
Adın karışıyor her akşam vapur sesleriyle
soğuk bir limandan kalkan giden yolcular
arasına, tanımadan el sallıyorum şirret şarkılar
eşliğinde ve verem teşhisi konulmuş şiirlerle
Kalbinin resmi tutanağında
ıslak imzamın olmadığı ağır
kayıplı bu hikâyenin son sözlerini de al yanına
Dön demiyorum sana
İçimde ölsen kâfi…
Taburcu olamadığımız bir sevdadan
kalma günahlarla açtığımız yaraları
farklı şehirlere taşımış, ölü ozanlardan
dinlediğimiz şarkılarla bıraktığı izin
ikimizce aynı olduğunu anlamışız
Öldürmeyen acılarla aşina olduğumuz
kaç sevdaya çalınmışsa adımız ve kaç
şarkıda düşük yapmışsa mutluluklar,
biz hep aynı içli karanlıkların nakaratı olarak kalmışız
Bir sana iman eden yüreğime bir daha din değiştiremiyorum
Cümlesini kuramadığım seyyar
ışıkları olan kifayetsiz birkaç kelime sonrası,
Vahameti gözlerinden okunan epik bir ayrılık,
Yarı zamanlı, derme çatma bir gecekondu
yalnızlığıydı
Dün gibi hatırladığım vaktini bilmediğim gidişin
Yatalak bir sevdanın kronik gözyaşlarına
emanet düşlerle yas tutarım, nazarında
manevi bir intihar olan umutlarımla
"tek kişilik bir kalabalık,
senden açık ara yalnızım"
Belki de
kasvetli bir soğukta askıda
ekmek isteyen fakir bir çocuğun
yüzündeki buruk utangaçlıktı
seni seviyorum diyebilmek