4 yıl önce bugün son kez gördüm seni, bir veda olmasını asla istemezdim, belkide gittiğin yer daha güzeldi, daha mutlu olacaktın. Binlerce teşekkür ederim sana varoluş sebebim, beni hayata yetiştiren kişinin sen olması benim şansım. Her hastalandığında ağlardım, sen ağlama derdin, sakın ağlama dayanamam. sen benim gözyaşımı silerdin, bende senin. Bir yerden sonra biz hep iki kişilik bir aileydik, sen ve ben. Nelere şahit olduk, neler yaşadık.
Ogün o hastanedeki telaş, kalabalık ve o gecenin sabahı. Ben oraya ait değildim, orada yaşananlara ait değildim, boğuldum, eve gitmek istedim, kapıdaki kalabalık yoktu benim için diyorum ya onlarda ait değildi oraya, bir kapı paspası insanın canını yakarmı? Yaktı. Birdaha süpüremeyecektin o kapıyı, o paspası düzenlemeyecektin, bunu düşünmek içimi acıttı. Artık dokundugun herşey bende anı olarak kalacaktı. Uyumak istedim kötü bir rüyadır da uyanırım diye, olmadı. Gerçekti hepsi. Törene katılmadım, seni son kez görmek istemedim, vedalaşmak istemedim, odamdan çıkmak istemedim. Çünkü o çukurun başında beklemeyecegim, kapının önündeki çadırı görmeyeceğim. Bunların hiçbiri bize ait değil olamazdı. Biz oraya ait degildik.. ben hiç bir zaman kabullenemedim, hiç alışamadim.. Bana bıraktığın ben için teşekkür ederim sana, eminim birgün seni hiç tanımamış çocuklarım da onlara miras bıraktığın, yetistirdiğin babaları için sana teşekkür edeceklerdir. Gittiğin yerde mutlu ol bitanem. Seni çok seviyorum.