İlknur atıcı tekrar paylaştı.
Çaresizliğin Yazdırdığı Mısralar
Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin.
Yitirmiş öpücükleri,
Payı yok,apansız inen akşamdan,
Bir kadeh,bir cigara,dalıp gidene,
Seni, anlatabilsem seni...
Yokluğun,Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum,kapama gözlerini...
Sayfa 91
Reader Follow Recommendations
İlknur atıcı tekrar paylaştı.
Köydeki çocuklara kitap yardımı( Sözde kalmasın lütfen)
Arkadaşlar mardin'de kütüphanesi olmayan bir köy okuluna elimizdeki fazla kitapları göndererek bir kütüphane açmak istiyoruz. Lütfen kitaplığımızda okumuş olduğumuz, faydasızca duran kitaplarımızı gönderelim. Köyde kitap almaya parası olmayan kardeşlerimizin kitap okuyabilmelerini sağlayalım. Eminim herkes en az bir kitap bile gönderirse, cok iyi bir iş çıkarabiliriz. Köy okulu sekizinci sınıfa kadar Türk edebiyatı ve dünya klasiği gönderebiliriz. Gönderemiyorsak bile bu iletiyi PAYLAŞIP daha çok kişinin görmesini sağlayalım. Lütfen yoruma kim kaç kitap gönderebilir yazalım. Adresi bildireceğiz.. Duyarlılığınız için şimdiden teşekkür ederiz.
İlknur atıcı tekrar paylaştı.
Bir Yağmurumuz Olamadı
Caddenin sonuna yaklaştık. Sigara paketini avcuma bıraktı. Çakmağı da uzattı.
“sen çıkmaz sokaklardan çıkacak kadar cesur değilsin” sustu.
Ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Sesi zehir gibi acıydı. Yutkundu. İnce ve kısa parmakları yüzüme yaklaştı. Tenime dokundu. Başını hafifçe sola eğdi, gözleri doldu. Dudaklarımı okşadı
“çok sevdiğin kadınlar olsun hayatında, sen güzel seversin”.
Onlarca yazımı okumuştu. Hepsinin başka kadınlara yazıldığını bildiği halde, en sevdiği cümleleri seçer, altını çizerdi. Birlikte imla hatalarını düzeltirdik. Boş zamanlarımızda, kordonda çimenlere uzanır, sigaramızı paylaşır, geleceğe dair, bütün hayallerimizi kurgular, detayları konusunda tartışırdık. Benim dediğim olurdu sonunda. Sığındığı limanın bir tuğlasını bile kırmaktan çekinirdi. Titizdi. Bir karışını bilmediği İstanbul’dan en az benim kadar nefret ederdi. Ne zaman İstanbul’dan bahsetsem, hem hayretle dinler hem de ufacık gözlerinin içindeki hayat dolu bakışlarına gölge düşerdi. Zannediyorum, korkuyordu.
Sevememiştim, kendime ilk kez bu kadar öfkelendim. Yüzünde huzura dair onlarca tomurcuk vardı, ben hepsini görmezden gelmiştim. Aynı sokakta değildik, olamadık. Benim çıkmaz sokaklarımda dolandı, geç geleceğimi bildiği halde tren garlarına erkenden koştu. En sevdiğim parçaları sevdi, en sevdiğim şehirleri haritalardan ezberlerdi.
Pürüzlü gülüşlerinin bir yanına hep beni katmıştı. Bense bir yağmuru ona çok görmüştüm. Yutkunamadım. Pişman oldum. Adımlarım birbirine dolandı. Islak kiremitler kurudu, telefon kulübelerinin kirli camlarını onlarca yağmur yıkayıp geçti. Bir yağmurumuz olamadı..
