İnsanlar birbirlerine gülüyorlarlarsa aralarında nefret, birbirleriyle gülüyorlarsa aralarında sevgi çoğalıyordu.
Sayfa 342Kitabı okudu
O an anladım ki sevgi ile öfke aynı kaba giremiyordu. İnsanın zihnine takılan öfke gönüldeki sevgiyi örtüyor ve göstermez oluyordu.
Sayfa 65Kitabı okudu
Kişinin gönülde kendisi olmak sevginin başlangıcı, sevgilide kendisi olmak ise sonu olmalıydı.
Sayfa 54Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Bir insan kendini üzgün ve mutsuz hissettiğinde, ıhlamur ağaçları, gölgeler, bulutlar, doğanın tüm güzellikleri ona kendini beğenmiş ve umursamaz bir şekilde öyle bir darbe indirirdi ki!
Sayfa 8
Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
Sayfa 169Kitabı okudu
