İlk kitaba göre daha çok sevilmesine rağmen ben ilk kitabı daha çok sevdim açık ve net.
Trakyalı Kyrian'ı aşırı merak ediyordum ve kendisini çok sevdim. Yazarın erkek karakterleri Küçük Emrah yapması ve damardan ajitasyon verip yüreklerimizi dağlamasını çok çok sevdim :D ajitasyondan, melankoliden, mazoşistlikten hoşlanmıyorsanız bu seri size kök söktürür, saç yoldurur arkadaşlar. Ama ben dramdan ve her türlü dramadan hoşlandığım için seriye bayıldım.
Bayılmadığım şey ise bu ikinci kitapta kadın karakter yani Amanda'yı sevmememdi. Bi sonlara doğru ehh işte sevdim gibi oldu ama yok Grace gibi candan, samimi gelmedi bana. Kendisi mantıklı, olgun, normal, minimalist ve mütevazi bir yaşantı sürdüğüne inansa da hiç alakası yoktu. "Tamam aramıyorum kanki." Diyip de iki dakika sonra eline telefonu alıp arayan biri gibiydi Amanda, tutarsız ve samimiyetsizdi. Sürekli laf sokmaya çalışması, komik olma çabası ekşitti yüzümü. Kısacası samimi bulamadığım kadın karakterleri okumak içimi kıyıyo biran önce kitabı bitirmek istiyorum. Kyrian hatrına bitirdim. Çünkü kendisi espiritüel, kibar ve fedakardı. Ayrıca fırlama olması da sevimliydi bence. Normalde erkek karakterleri çok yüceltmeyi sevmem ama yazarın amacı o zaten dünya üzerinde olmayan erkek karakterler yaratıp ruhumuzu şımartıp anlık mutluluk sağlamak.
Her neyse üçüncü kitaba geçiyorum. Seri gittikçe daha iyi oluyor denmişti ama benim modum düştü. Çünkü ben ilk kitabı daha çok sevdim. Renkler ve zevkler diyelim. Julian ve Kyrian size kocaman sarılıyorum koca bebekler baysss*-*
