Saçların yılkı.
Vahşice dağılıyor rüzgârın doğurgan kollarında.
Bütün yakınlaşmalara ürkek, ele gelinebilir değil hiç!
Yırtılarak bir akşamın karnından, dokunuşlardan sıyrılmaya alışmış bir kere.
Yağmur geçmiş olduğun vadileri biraz olsun teselli etmeye.
Yarası sarılmamış bir tutsak gibi mi bakarsın hep böyle?
Saçlarınla uğultulu kaçışlarındayız ölümün.
Yutkunduğumuz bir şiiriz yine kirpiklerinle.
Yutkunduğumuz bir şiiriz yine kirpiklerinle!