Bıktım. Güçlü gözükebilmek için çabalamaktan, hiç kırılmamış gibi dik durmaktan, bağıra bağıra ağlamak isterken kahkaha atmaktan, aldırmıyormuş gibi yapmaktan, on dört yerimden bıçaklanmışım gibi hissederken bile " önemli değil " demekten ve önemli değilmiş gibi davranmaktan, benim hayalini kurduğum şeyleri yaşayan insanlara imrenerek bakmaktan, bıktım.
Tüm odaların kapılarını kitledikten sonra, bir köşeye kıvrılıp uyumaya çalışmalarımı, kabuslardan uyandığım karanlık gecelerde arayacak, çağıracak, sarılacak birini bulamayıp güneşin doğmasını beklediğimi nasıl anlatayım? Bıktım.
Güvenip biraz içimi açtığım kişilerin içimi yağmalamasından bıktım. Yanında biraz çocuklaştığım herkesin vurmasından bana koca elleriyle, biraz güçsüzlüğümü gösterdiğim herkesin silahlar kuşanıp durmasında karşımda bıktım. Bıktım anlatamadığım için susmaktan. Tam her şeyi dökmeye karar verip, vazgeçmekten. Değiştirmekten konuyu sevmediğim şarkıyı değiştirir gibi. Kimseye anlatamayıp içime atamamaktan. Unutabilmek için yalvardıklarımdan bıktım.
Sırtımdan vurulsam bile yok bir şey geçer birazdan demekten...
Bıktım ben...