Reader Follow Recommendations
Çok zor günler yaşıyorum. hiçbir şeyi doğru düzgün yapamıyorum, yapmıyorum değil yapamıyorum sırtım ağrıyor diye. kpss spor berberlik ucundan yapıyorum hepsini. ne yapacağım bilmiyorum. ne yanimdaki insanlara ne de ablama anlatamıyorum. yyanimdakiler arkadaşım değil çünkü ya da belki de arkadaşlık budur? karşındakinin ciddi ve üzücü durumlarını önemsememek. ablam ise hamile. onu üzmek istemiyorum. tikildim kaldim burda.
Hayatimin en zor gunlerini yaşıyorum kadir baba 10 gun sonra eve gidecem donem bitiyor. Sırtim icin iyi bir doktora gidecem. Bahar döneminde yanina gelirim mutlaka. Şu sıralar en dipteyim
kaldiramiyorum abi. ben bunu kaldıramam diyordum ama içimde bir güç vardı. şimdi gerçekten kaldiramayacagimi görüyorum. 2 gündür hiçbir şey yapmıyorum. yapmam gereken tonla şey varken sadece yatıyorum. tüm gün uyuyorum neredeyse. yaşama sevincimi mücadele etme isteğimi bu sakatlık aldı benden. ne yapacağımı bilmiyorum. sadece geçmesini diliyorum. Oğlum çok kötüyüm lan kimse görmüyor halimi kimseye dert anlatasim da yok. özür dilerim anne özür dilerim..
Gözünü aç ve en kısa sürede hallet şu işi artık kör orspu çocuğu seni. Bu son savaşın hepsini kazandın bunu da kazanmak zorundasın. Hadi..
Kendine gel artık Demian. Kendine gel lan. Zaman gittikçe daralıyor. Bu savaştan galip çıkman lazım. Canını dişine tak ve hallet şu işi. Halletmen lazım Demian kazanman lazım.
Okuldan eve döneli 1.5 ay kadar oldu. Neredeyse hiç mutsuz hissetmedim. Negatife asla düşmedim. Full motivasyon ve hırs. Galiba bu sefer gerçekten iyileştim. Şimdi hayatın içinden geçme zamanı.
Tanrının adaletsizliğini bahane edip mücadeleyi bırakacak değiliz. Ama gene de keşke insanlar arasında bu kadar uçurum olmasaydı. Kendimi itiraf etmek istemesem de bu durum bazen beni çok üzüyor.
Bizim memlekette düğün fotoğrafçılığı: 2 skindirik makine, 1 tane harici flaş, temel montaj bilgisi.
Hepinizi gömeceğim inadım inat lan.
Selam
selam orspu çocğu. Umarım iyisindir. Bu mesaji atacak kimsem olmadığından buraya birine yazıyormuş gbi atacağım. aslında var da kafa skmek istemiyorum. Kendimi çok kötü hissediyorum. Inanilmaz derecede sıkıldım artık bu duygulardan. Böyle bir insan olmayı kendime yakıştıramıyorum. Hayallari ve idealleri olan bir insandım ben. Şimdi bunları gerçekleştirmek için gerek olan potansiyele sahibim. Ama gücüm yok, hevesim yok yaşamaya. Her şeye o kadar sıfırdan başladım ki şu an bu durumumun en mantıklı sonucu intihar gibi geliyor bana. Ama intihar da edemiyorum. hem gtum yemiyor hem de arkamda bırakacaklarım... Oğlum.. olum çok canım yanıyor lan. Sürekli her saniye kazanmam gereken bu savaştan yorgun düştüm artık. 3-5 kişi hariç gerçekten insanların çoğundan nefret ediyorum. Karşılaştığım her olayın karşısında kafamda kurduğum çözümlemelerin ortak sonucu acı oluyor. Ne yapmam gerektiğini biliyorum. Sıfırdan başladık tamam hayatı çok sevsem çok şey başarırım, annemi ablamı abimi gururlandırırim ama halim yok abi yapamıyorum..
"Bundan böyle kendimi öldürüp kendimi parçalara ayırıp da yıkıntıların ardında bir giz aramaya kalkmayacağım. Bundan böyle ne Yogo-Veda, ne Atharva-Veda, ne çileciler, ne de herhangi bir öğreti olacak öğretmenim. Kendi kendime öğretmenlik yapacak, kendi kendimin öğrencisi olacak, kendimi tanımaya, Siddhartha'nın gizini tanıyıp öğrenmeye çalışacağım.”
Dünyayı ilk kez görüyormuş gibi çevresine bakındı Siddhartha. Güzeldi dünya, renkliydi, garip ve gizemliydi! Burada mavi, şurada sarı, orada yeşildi. Gökyüzü akıyor, irmak akıyor ve orman gözlerini dikmiş bakıyor ve dağ gözlerini dikmiş bakıyordu; hepsi güzel, hepsi gizemli ve büyüleyiciydi, bütün bunların ortasında da o vardı, Siddhartha, uykulardan uyanmış, kendine giden yoldaki Siddhartha. Bütün bunlar, bütün bu sarılar, maviler, akarsular ve ormanlar ilk defadır ki gözlerinden geçerek Siddhartha'nın benliğinden içeri sızıyordu, artık Maya'nın büyüsü değildi bunlar, Maya'nın yarattığı bir serap değildi, görüngüler dünyasındaki anlamsız, nasılsa var olmuş bir çeşitlilik, birlik ve bütünlük peşindeki derin düşünceli Brahmanların küçümsediği bir çeşitlilik değildi. Mavi maviydi, irmak ırmaktı; her ne kadar Siddhartha'daki mavinin ve ırmağın içinde o biricik ve Tanrısal varlık yaşamını sürdürüyorsa da, Tanrısal varlıorada orman, bir başka yerde Siddhartha olmaktı. Amaç ğın hikmeti burada sarı, orada mavi, burada gökyüzü, ve töz nesnelerin arkasında bir yerde değil, onların içindeydi, her şeydeydi kısaca.
Gerçekten çok korkuyorum. intihar etmekten çok korkuyorum. Hayır, intihar etmekten değil sonumun intiharla geleceğinden çok korkuyorum. Aslında intihar etmekten de korkuyorum. Ama aileme böyle bir yük bırakmak beni mahvediyor içimi eziyor kaldiramiyorum
Şu sırada neye ihtiyacım olduğunu bilmiyorum. Birinin bana sarilmasina mı, saçlarımı okşamasina mi aglamaya mi oturup tavani seyretmeye mi paraya mi yoksa ölmeye mi... blmiyorum