Yarın yine aynı olacak. Mutluluk asla gelmeyecek. Bunu biliyorum. Ama bir gün mutlaka gelecek, yarın sabah gelecek diye inanarak uyumak daha iyi değil mi?
İçeriye girdiğimde lambalar ışıl ışıl yanıyordu. Çıt çıkmıyordu. Babam yoktu. Babam olmadığı için evin bir yerlerinde büyük boşluklar kalmış gibi hissederek acıdan kıvranacak gibi oluyorum.
Klinik olarak depresyonda olan birisine boş verip kafaya takmamasını söylemek, iki bacağı kırık birine odanın içine koşup ziplamasını söylemekle bire bir aynıydı.