"Cehennem boşalmış, tüm şeytanlar bu dünyada."
Sabah birinin yanında uyanıyorsunuz, kalkıp tüm hazırlıklarınızı yaptıktan sonra sığındığınız güvenli(?) yuvanızdan çıkıp dış dünyaya ulaşıyorsunuz. Otobüsle giderken ya da arabanızla bir takım insanlara temas ediyorsunuz gözlerinizle, sesinizle ya da bedenlerinizle. Çoğu hakkında bir fikir sahibi oluyorsunuz. Üstü başı kir içinde bir dilenci çalıyor camınızı kızıyorsunuz pis elleri ile kirlettiği için dünyanızı. İşe gidiyorsunuz jilet gibi döpiyesi içerisinde patronunuzla karşılaşıyorsunuz asansörde saygıyla eğiliyor başınız bu değerli insan karşısında.
Sahi kim belirliyor bu değişmez kuralları? Kim diyor yanınızda uyuyan kadın dünyanın en masum insanıdır diye? Sahi neden aldınız onu dünyanıza, neden kabul ettiğiniz en mahrem kuytularınıza? Açıklamaya çalışmanın bir anlamı yok. Ne sizin ne benim için. Mantıklı bir nedeni yok.
Ahmet Ümit "Kırlangıç Çığlığında" eski dostlarımızı yeni bir olayla sunuyor karşımıza. Amansız bir seri katilin daha peşine düşüyor bu seferde Başkomiser Nevzat, Ali ve Zeynep. İtiraf etmeliyim "Elveda Güzel Vatanım" dan sonra tereddütle uzamıştı elim raftaki romana. Yarısına geldiğimde hala biraz olsun devam ediyordu tereddütüm. Kitap aksa da acaba çok mu klasik ilerleyecek, şaşırtabilecek mi beni diye şüphelerim devam ediyordu kitabın ortasında her polisiye okurun sahip olabileceği gibi ama sonunda yanıltmadı beni Ahmet Ümit. Hatta 398 sayfalık kitapta katilin sırrını son 20 sayfaya kadar ustalıkla gizlemeyi başardı.
"Kırlangıç Çığlığı" bir Başkomiser Nevzat klasiği. Keyifli okumalar...
