" Bu bir il içində bir neçə dəfə özümü saxlaya bilməyib ağlamışam. Bunların heç birində bu gecə göz qapaqlarımın içini yandıran yaşdakı bu acılıq yoxdu. O vaxt eləcə gözlərim ağlamışdı, bu gecə isə könlüm ağlayırdı."
— Düz deyirsiniz. Amma yanımızda biri yıxılanda gərək gözləməyək ki, o bizi çağırıb yerdən qaldırılmağını xaiş etsin.
— Sizin düşündüyünüz kimi adam yoxdur indi, – dedi. –Heç kəs heç kəsə təmənnasız yardım etmir. Edəndə də eləsini axmaq sayırlar.
Axşam Villi baxışlarını Visamın çəkdiyi rəsmdən ayıra bilmirdi. Sistem qoşulmuş arıq bir əl, halsız barmaqların saxladığı zərif bir qızılgül. Şəkil sadə qələmlə çəkilmişdi, bircə qızılgüllər rəngli idi. ..Şəkil dil açıb danışa bilmirdi,sadəcə Villinin barmaqları arasında titrəyirdi, müəllifi isə artıq göylərə qalxmış bir mələk idi.
Şəklin aşağı tərəfində iki sətir var idi. Birinci sətirdə "Visamdan dostu Villiyə", digərində isə "Bu şəhərdə kimsə yoxdur?" sözləri yazılmışdı...