Defalarca düşünüp öyle hareket ettiğin şeyler için artık yormuyorsun kendini. Çünkü ya soğudun ya da soğutmuşlardır seni. Yaşam alanın da değişiyor haliyle. Vurdumduymazlığın zirvesi ve anlamsız bir boşluğun içinde yaşıyorsun.
Dünyanın en hüzünlü hikayesi, sanmaktır. İyi sanmak, hep kendi gibi sanmak, gitmeyecek sanmak, sevdiğini sanmak, güzel günlerin bir gün geleceğini sanmak.✨
Bir boşlukta, ne olduğunu bile hatırlamadığın bir şeyi aramak. Tüm taşları teker teker kaldırıp altına bakmak, bütün kovuklara, deliklere, çukurlara ellerini sokmak, çılgınca aramak. Oysa her defasında yeniden, yeniden bulduğun umutsuzluk sadece.