İsa Can
@DjaHIca
Duvarı yıkmaya gücüm yetmiyorsa, kendimi parçalayacak değilim elbette. Ama önümde duvar var diye boyun eğmeyi de kabullenemem
263 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kendini Hoşgörebilmek
Her ne kadar ince ruhlu ama oldukça garip Dostoyevski'nin ya da muzip ama iğneleyici Gogol'ün yoldaşlığı ilk tercihimse de bu kez Tolstoy'un hocalığı her zamanki kadar yukarıdan bakan bir tavır hissettirmedi bana. Allah rahmet eylesin, bir ölüm daha nasıl anlatılabilirdi diye düşündüm. Şöyle bir aklımdan geçirdim de, şahit olduğum ölümler dahi bu etkileyicilikten ziyade santimental yoğunlukardan mürekkepti.
Tabi Tolstoy yine de hoca benim için. Bu eserde de bir şeyler öğretmedi değil. Dinliyor değil de okuyor olsam, çokça yerden alıntı yapacağım kesindir.
İnsan iyi yaşamalı bir kere. İnsanın iyiliği kime değil kimselere nasıl davrandığıyla ölçülen bir şey olsa gerek.
Çevresini iyi seçmeli, en yakınlarını, eşini. Hakikatin kemiğe dayandığı anda, yalanları ile boğazını sıkmamalı insanın. En kötü merhamet yönünü şaşırandır demişti bir yazar, Ivan İlyiç ise yönünü şaşırmış değil, kaybedilmiş merhametin mağduru.
Ve düşünmeli insan. Arada bir durup da "Bu yaşadığım hayat, böyle mi yaşanmalıydı gerçekten de?" diye. Günlük yaşamın curcunasından çıkmalı ve kafasını toplayıp, çok geç olmadan, düşünebilmeli insan. Mümkünse bunu gençken yapabilmeli. Dostoyevski gibi Tolstoy da eleştiriyor Batıyı ve o dönemki simgesi Fransız kültürünü. "Gençler ne yapsa hoş görmeli" düsturunu tiye alıyor. Gençken belki hoşgörüleceğiz ama yaşlanınca kendimizi hoş görebilecek miyiz? Asıl mesele bu olsa gerek.
Yaşlandığımızda hoş görebileceğimiz gençliklerimiz, hayatlarımız, okuduğumuz kitaplarımız olması dileğiyle, iyi okumalar.
Fyodor Dostoyevski
Nikolay Gogol
Peyami Safa
Okur Takip Önerileri
İki Rus, Bir Amerikalı
Kitabın ilk hikayesini esas alacağım incelememde. Yazar kendisinin de teğet geçmiş olduğu bir durumu, bir insanın delirişini ele almış, olayları deliren karakterin açısından görmek güzel olsa da bana pek de yabancı gelmedi, üvey annem üç (ciddi anlamda) kez delirdiği için kitap bana haliyle sıradan geldi.
Hikayeyi bitirince aklıma bir delinin hatıra defteri ve altıncı koğuş geldi. Gogol'ün kahramanı delirmişti ve biz bunu onun notlarından öğrenmiştik, acınasıydı. Çehov'un karakteri deli olmadığı halde bir deli gibi muamele görmüş ve hikayesi onların arasına son bulmuştu, üzücüydü . Ancak bu hikayedeki baş karakter ne Gogol'ün fakir kıt kanaat geçinen bilmem kaçıncı dereceden memurlarından, ne de gerçekten akıl sağlığı yerinde olup da mağdur olan doktor Andrey Yefimiç. Gilman'ın karakteri hali vakti yerinde bir doktor eşi, hikayeleri de üç aylığına tuttukları yazlıkta geçiyor. Baş karakterimiz el üstünde tutuluyor ve insanlarla iletişim sorunları yok. Ancak olayların eş zamanlı anlatımı tedirgin edici. Özellikle kadına normal gelen her şeyin aslında normal olmayışı ve her satırda eylemlerinin daha da sağlıksız hale gelişine tanıklık edişimiz, tedirgin edici olan
Nikolay Gogol
Bir Delinin Güncesi (Petersburg Öyküleri)
Anton Çehov
Altıncı Koğuş
