Ben uzaklara gidiyorum sevgilim, sevgimin seni acıtamayacağı bir yere...
Delibal
Reader Follow Recommendations
Akşamlar bir roman gibi biterdi.
Jezabel kan içinde yatardı
Limandan bir gemi giderdi
Sen kalkıp ona giderdin
Benzin mum gibi giderdin
Sabaha kadar kalırdın
Hayırsızın biriydi fikrimce
Güldü mü cenazeye benzerdi
Hele seni kollarına aldı mı
Felaketim olurdu ağlardım.
O gelinceye kadar ben hiçbir şey bilmiyormuşum. Ondan önce, meğer ben topu topu üç, beş yüz kelime ile yaşarmışım. O bana renk renk kelimeler öğretti.
Çok hızlı koşup uzağa gidebilirsin ama kendinden kaçma şansın yok..
Bir yerde okumuştum, şöyle diyordu:
Bir amaca bağlanmayan ruh, yolunu kaybeder; çünkü her yerde olmak hiçbir yerde olmamaktır.
Ben seni kendimden fazla sevdim
İnan bana, inan bana sevdiğim.
Beklenen
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni
Gelme, artık neye yarar?
Necip Fazıl Kısakürek
Kimseler âşık değil mi bu şehirde? Kimseler, bir meydanın kanepesinde kimseyi beklemeyecek mi, yüzünü bir dakika görmek için kimsenin.
Mükemmelliği kusurunda gizli olan insanı böyle kutsamak onun saplantısı olmuştu sanırım.
İnanmak, istemek, umut etmek nedir?
Umut etmek, inanmak aslında bir taşı sulayıp onun çiçek açmasını beklemek midir? Yoksa sadece imkansız bir şey için suyu boşa harcamak mıdır, umut etmek?