"Zenginin zengin diye derdi olamaz. Fakirin fakir diye. Gencin genç diye. Yaşlının yaşlı diye. Kime hak lan bu dert dediğiniz şey? Niye sormuyor kimse birbirine derdini? Niye dinlemiyorlar?" Kitabın sonlarına doğru geçiyor bu cümleler. Sahiden de böyle değil mi? Ne kadar az dinliyoruz birbirimizi artık. Ve önyargı hepimizde bolca mevcut. Kitabı okurken her karakter ayrı bir surukledi beni, bazı karakterlere çok kızdım, bazılarına çok üzüldüm. Aslında hepsinin içinin derinden sızladığını, herkesin birbirini görünürde anlamayıp gercekte ne çok anladığını kitap bitince gördüm. Ama bitmesin dedim kitap biraz daha anlatsın. Sevgi ne yaptı? Çigdem'e ne oldu? Ekrem, Esra, Hülya, Emin nasıl bir yol tuttu? Daha çok anlatsın istedim ve ben daha çok okuyayım.
Son olarak incelememi şu alıntı ile bitirmek istiyorum.
"İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da işte kimisi üstünü iyi örtüyor."
