Reader Follow Recommendations
yüzbaşı sançar’ın oklarla delik deşik, kılıç ve kargılarla paramparça olmuş gövdesi toprak ananın göğsünde yatıyordu. yattığı yer kıpkızıl olmuştu. güneye dönük olan yüzü hâlâ gülümsüyordu. bu gülümsiyen yüzde çinlilerle alay eden, kendi kötü talihlerini yeren, kara kağan’a kızan bir anlam vardı. bu kahkahaların çınladığı yerden çok uzak bir yerde, kahkahaların göğe yükseldiği zamandan çok zaman sonra, bir yazıcı, gök türkler’in torunlarına bildirinceye kadar bu kahkahalar, bu şanlı alay ve şanlı ölüm unutulup gidecekti.
