Elif
@Efom
Psikolojik danışman / Aile Danışmanı
Boğaziçi Üniversitesi
6 Eylül
986 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
"Sahici olacağım. Anlıyor musun? Şimdi sahici değilim! Kendine hakim olan, kendini her an sorguya çeken bir insan, Türkiye'de sahici olmaktan çıkar, mutlaka çıldırır. Türkiye'de çıldırmamak için insan koyvermeli kendini."
Birlikte karşılıklı iki kişi susarsın da bazan karşılıklı konuşmaktan daha anlamlı olur bu suskunluk. Öyle biri olsaydı, öyle bir arkadaşım benim de...
Hayatı olduğu gibi görebilmek için hayatımızı
değiştirmeliyiz!
Okur Takip Önerileri
Bunlar aklıma gelince, birden her şeyi anneme anlatayım dedim: Dünyayı, büyük devletlerin oyuncağı olduğumuzu, komünistleri, materyalistleri, emperyalistleri, ötekileri ve eskiden bizim uşağımız olan milletlere bugün nasıl el açmak zorunda bırakıldığımızı. Ama anlamaz ki: Yalnızca bahtsızlığından yakınır, ama neden öyle olduğunu düşünmez
Bazan da insan, bütün ömrü boyunca küçük bir kız kalabilir mi acaba diye merak ederim: Büyümek ve günaha batmak istemiyorsa benim gibi bir kız ve tek istediği de buysa, öyle kalabilmeyi haketmeli ve acaba bunu nasıl yapmalı?
Merak etme anne, ben hayatta ne olacağımı biliyorum.
Hayat rüya gibi güzel, ama bu rüyayı başkaları da görsün diye çalışmaya gerek var
Sanki olmasını istediğim şeyler çok yavaş oluyor ve olurken de onları düşündüğüm ve beklediğim gibi olmuyorlar; hepsi sanki beni öfkelendirmek için ağır ağır geliyorlar ve sonra birden bir bakıyorsun, hemen geçip gitmişler bile.
Bir zamanlar dünyanın güzel bir yer olduğunu düşünürdüm, çocuktum, aptaldım.
Topluluğa duyulan kör sadakat ile kişiyi yalnızlaştıran entelektüel duruş arasında bir seçim yapmak gerektiğinde ikincisini seçeceğim.
İnsan yanında ne kadar azını taşıyabiliyorsa, yurda da o kadar ihtiyaç duyar. İnsan ne kadar az parası, ne kadar az şöhreti, ne kadar az itibarı, ne kadar az inancı varsa, yurda o kadar ihtiyaç duyar.
Sayfa 23
Ev uzakta değildir, ama geri dönüş yolu çoktan kaybolmuştur.
İçimdeki umutsuzluğa şiddet üreterek derman arıyorum.
Hayatın bir şekilde yavaşlamasıyla algılama gücümüzü nasıl da arttırıyor. Çok hızlı yaşadığımız için yaşadığım hiçbir şeyin duygusunu gerçekten algılayamadığımı duyumsadım. Sadece haz duyulması gereken bir şeyin hazzının layıkıyla duyumsanmaması değil, aynı zamanda acı vermesi gereken bir durumun da daha doğru dürüst varlığını hissettirmeden başka bir olay tarafından unutturulması söz konusu oluyor. Algılarımızın keskinliğini arttırmak için hayatımızın temposunu düşürmemiz gerektiği aşikar