borç bil kendine o eski fotoğrafı yanında taşımayı
ve hep göğü tutup kuşlara atar gibi
çocukça yaşamayı
Bir döşek getirmiştim kütüphaneye. Okumaktan yorulduğumda üzerine kıvrılıp uyuyordum. Artık, gündüz yaşayan gece uyuyan mutat insanlardan değildim. Ne zaman gözlerim harfleri seçemez, zihnim okuduklarımı anlamazsa, o vakit yatıyordum.
“...göz göze geldiler.Kelimelerin duyulmadığı kısa bir konuşma geçti aralarında.”
