Ela ♫ ッ
@Elakaraman
Hiçbir şey eskimez yalnızlığın ülkesinde
31 okur puanı
Aralık 2015 tarihinde katıldı
Sağır eden sokak uğuldadı etrafımda
Uzun, ince, ağır mateminde ve tüm ihtişamının içinde heybetli
Bir kadın geçti yanımdan, gösterişli eli
Yürüdükçe kaldırıp, salladı eteğini.
Tez canlı ve endamlı, bir heykelin bacaklarıyla
Seğirirken gözleri bir delininki gibi, içiyordum
Fırtınaların doğduğu solgun bir gökyüzü gibi gözleri
Baştan çıkaran tatlılığı ve öldüren zevki.
Okur Takip Önerileri
Medyanın ne menem bir gerçeklik yarattığı ve kişileri nelere inandırdığı sorusu 1950'lerden itibaren bu iki çerçevede de sorgulanır. Roland Barthes (1990) her görsel imajın mitolojik düzlemde anlam ifade ettiğini söyler.
Örneğin bir popüler derginin kapağında yayımlanan genç siyah bir askerin Fransız bayrağını selamladığı fotoğrafın anlamı Fransa tarihine, ülkenin emperyalist geçmişine ve o tarihte yaşadığı sıkıntılara atıfta bulunmuş olur. Barthes'a göre burjuva toplumlarda, ulus-devlete ve tüketime dair mitolojiler medya marifetiyle bu şekilde üretilir.
Burjuva ideolojisi, anonim bir şekilde ve sık sık kişilerin gündelik hayatlarına uzanır ama kendini önemsizmiş gibi saklar; böylece normalleşir ve doğallaşır.
Göçmenler Ne Hissediyor...
Ülkesinden, yakınlarından ve bir anlamda, bireyin tüm benliğini koruyanlardan ayrılması, bunları terk etmesi ve yeni bir toplum, yeni insan ilişkileri ve özellikle de, yeni bir dil ile karşılaşması, benlik bilincinin gücünün ileri ölçülerde zorlanmasına ve hatta kimi zaman benlik bilincinin yetmezliğe girmesine neden olabilmektedir.
Bu durumda, benlik bilinci, zaman zaman ya da sürekli olarak, varlığının kesin sınırlarını koruyamamakta, kendisini bir yitirip bir bulma konumuna girebilmekte;
oldukça sıkça, dağılma, çözülme korkulan ortaya çıkabilmektedir.
Özellikle politik göçmenlerde başlangıçta, insanın, kendisini terkedilmiş duyumsamasının getirdiği acılı tedirginlik, ayrıca kendisinin de ülkesini ve
yakınlarını terketmiş olmasının koşulladığı suçluluk duygularına eklenebilmektedir.
Böylesi -terketmiş ve terkedilmiş- olmanın getirdiği suçluluk duyguları,
politik göçmenlerin sürekli
olarak hesaplaşmak zorunda kaldıkları en temel ruhsal sorunlardan birini oluşturmaktadır.
Bastırılmış olandan söz ettiğimizde, onu hep bir vaatle birlikte düşünüyoruz.
Geri döndüğünde yalnızca kendi adına, kendi
dışlanmışlığı, kendi mahrumiyeti adına değil, başkaları adına da konuşacaktır, diye umuyoruz. Ama burada bir çelişki de
var: Çünkü geri dönen, hiçbir zaman bastırılmış olanın kendisi değildir.
Geri dönerken aslında taşıdığı vaadi de tüketmiştir; bize bu kez çıplak bir öfke, bir arsızlık, bir açlık olarak görünür.
Bugün kim İbrahim Tatlıses'in bir mahrumiyetin, bir dışlanmışlığın sesi olduğunu iddia edebilir?
Ya da arabeskin dışlanmış taşranın müziği olduğunu?
Ya da 80'lerde yaşanan cinsellik patlamasının, bastırılmış bir arzunun nihayet kendi adına konuşması olduğunu? Evet, geri dönen bir şeyler var, ama bunlar çoktan başka bir şeye dönüşmüş. Çünkü onlara, baskı ortadan kalkmadığı halde geri dönme imkânını veren tek bir şey var: Piyasa. Piyasanın baskısını ise geçmiş bütün baskılardan ayırt eden bir yön var. Ne kadar kaba ve ikiyüzlü olabilirse
olsun, Kemalizmin taşraya uyguladığı baskı her zaman bir vaadi, modernleşme, medenileşme vaatlerini içinde taşıyordu.
Bu, yalnızca Kemalizm gibi nispeten cılız sayılabilecek bir baskı aygıtı için değil, bütün geleneksel baskı aygıtları için de
geçerli.
Erkeklerin kadınlar üzerindeki baskısı, bir aşk vaadinin dışında tasavvur edilebilir mi?
Yeni bir dünyanın umutlarımızdan başka habercisi yok mu?
Muazzam bir güce sahip bütün bu organların birbirleriyle sıkı bir rekabet içinde olduklarını da unutmamak lazım bu durumun kurbanlarına bir faydası yoktu tabii, zira hepsinin tek bir amacı vardı: olabildiğince çok Yahudi öldürmek.
Büyük laflar etmek yaygın bir kusurdur.