Elnurə Adıgözəlova tekrar paylaştı.
Bir zamanlar iki insan vardı, iki yaşındayken elleriyle birbirlerine vurdular.
On iki yaşına geldiklerinde sopalarla yaptılar aynı şeyi ve birbirlerine taşlar attılar.
Yirmi iki yaşına geldiklerinde, silahlarla birbirlerine ateş ettiler.
Kırk ikisine geldiklerine, bombalar yağdırdılar birbirlerinin üzerine.
Altmış iki yaşına geldiklerinde bakterilerle saldırdılar birbirlerine.
Seksen iki yaşına geldiklerine, bu dünyadan göçüp yan yana gömüldüler.
Yüz yıl sonra solucanın biri iki adamın mezarları içinde karnını doyururken mezarlarda birbirinden ayrı iki insanın yattığını hiç fark etmedi. Toprak aynıydı. Hep aynı toprak.
Sayfa 227Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
Elnurə Adıgözəlova tekrar paylaştı.
"En çok anlamak yoruyor bizi.Yaşamak,düşünmemektir..."
Sayfa 162Kitabı okudu
Elnurə Adıgözəlova tekrar paylaştı.
“Tanrı da insanlar gibi duyarsız,..”
Sayfa 204 - İş Bankası Kültür Yayınları, II. Cilt, ValentineKitabı okudu
Elnurə Adıgözəlova tekrar paylaştı.
Fazla hissediyordum çünkü. Fazla düşünüyordum. Oysa herhangi bir devlet başkanı kadar umursamaz olmalı bir cerrah. Kesinlikle olmak zorunda! Ne bileyim, bir yerlerde savaş çıkarmış herhangi bir devlet başkanı gibi olmalı mesela. Tam da o başkan gibi şunu kendine rahatlıkla söyleyebilmeli: Düşünme o suratı yanmış bebekleri. Ayağı kopan, bağırsağı parçalanan o bebekleri düşünme. Sen işine bak! Düşünme hiçbirini! Siktir et o bebekleri!"
Sayfa 17Kitabı okudu
