Gördüğü, bu mütebessim, yeşil dünya.
Sular ve ovalar, salınan ağaçlar,
Suya değen kuşların köpüğü ve şu mavi gökkube
''1814 Baharına Kaside'' . Leigh Hunt
Isobel de bana! (''Call me Ishamael'' diye an Moby Dick; or, The Whale başlıklı Herman Melvillle romanına gönderme.)İşte benim tarihçem .Nereden başlasam acaba ? Başlanıgıcın öncesi mutlak hiçlik. Ne zamanla ilişkilendirmek mümkün, ne mekanla .Havsalamıza sığmayışı bu yüzden..
diyerek başlıyor kitap Kate Atkinson'un edebi dili ve zamanlar arası geçişi kitabı sürükleyici kılıyor. Karakterler onların iç dünyaları derin bir kuyuda gibi hissettiriyor neyle karşılaşılacağı belirsiz belki bu yüzden merak uyandırıcı denilebilir. Şiirsellik romanın bir parçası durumunda betimlemeler ve kurgu çok başarılı
Yani bir yalnız kadın
Ve soğuk bir mevsimin eşiğinde
Belirsizliğini anlamanın başlangıcında, tüm yeryüzü
varlığının
yalın ve kederli umutsuzluğumu, gökyüzünün
Güçsüzlüğünü bu beton kesmiş ellerin
"Dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor; her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı, duygulu görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyor."