Çevremizdekilerin neşesini paylaşıp, onlara neşe katmayacaksak, onlardan uzak durmalıyız! Onların ruhları zalim bir tutkunun eline düşünce ya da kalpleri kederle dolunca, onları ufacık da olsa rahatlatabiliyor muyuz?
Yaşamak, tabiatın en küçük kımıldanışlarını sezerek, hayatın sarsılmaz bir mantık ile akıp gidişini seyrederek yaşamak; herkesten daha çok, daha kuvvetli yaşadığını, bir âna bir ömür kadar çok hayat doldurduğunu bilerek yaşamak...
Onları duyuyorum, hissediyorum, onların kafesteki kuşlar gibi çırpındıklarını, dışarı çıkmak istedikçe nasıl tellere çarparak kanatlarını kırdıklarını görüyorum.