Aslında tembellik değil Oblomovluk. Bilinçli bir tembellik halidir. Bir uyuşukluk hali değil, aksine uyanıklık. Her şeyin farkında olma, bir adım ilerisini görme halidir.
Ancak tüm bu farkındalık dolayısıyla sonunu gördüğü yolda ilerlemek istememenin getirdiği bir tükenmişliktir. Sosyal yaşamdan kopuş, topluma uyum sağlayamama ve bilinçli bir vazgeçiştir Oblomovluk.
"Her şeyi zaman varken yapmak gerek; geciktirilmiş sözler, askıya alınmış hayaller, ertelenmiş itiraflar, gerçekleştirilmeyen buluşmalar; bir gün hepsi size pişmanlık olarak geri dönmeden önce, henüz vakit varken..."
Babam içine kapanık bir insandı, duygularını biz çocuklarına gösteremediği gibi, bizim ona gösterdiğimiz duygular karşısında da ne yapacağını bilemezdi.