Neden hep böyle oluyor anlamıyorum…
Birşeyler sürekli yarım kalmak zorunda mı ? Hep mi “bu defa çok farklı” dediklerimiz aynı yalanın bir parçasına dönüşür? Hep mi en çok güvendiklerimiz en derinden yaralar, her seferinde belden aşağı vurur?
İnsan içinden geldiği için sevmemeli mi yani; hissettirmek hata mı birine, onu nasıl sevdiğini?
Oysa korkmadan sevmek gerek birini. Gideceğini düşünmeden, acı duymadan, içinden geldiği gibi sevmek gerekirken,
Neden ilk fırsatta gider ki çok sevilen ?