Uzun uzun hasbihal ettik bir dostumla.
Her yanına varışımda daha çok bağlandığım bir dost..
Kâh güldüm kâh göz yaşı döktüm derken toprağına,
Ayrılık vakti geldi sonunda.
Ardımı dönüp de gidemedim.
Yalnız bırakmak, her seferinde gittikçe daha da fazlalaşan bir kambur oluyor da biniyor sanki sırtıma.
Derken artık kapısına gelmiştim mezarlığın.
Çıkmak istemediğim kapıya baktım öylece.
Oradan gelen insanların, bu yoldan geçip de, arkamdaki asıl mekânlarına gidişlerini seyrettim hayal âlemimde.
Üstelik artık bende o yoldaydım..